شعر - تنهایی شبانه

کس نمی داند ز من جز اندکی

وز هزاران جرم و بد فعلی یکی

من همی آن دانم و ستار من

جرم ها و زشتی کردار من

هر چه کردم جمله ناکرده گرفت

طاعت نا ورده آورده گرفت

نام من در نامه پاکان نوشت

دوزخی بودم ببخشیدم بهشت

عفو کرد آن جملگی جرم گناه

شد سفید آن نامه و روی سیاه

آه کردم چون رسن شد آه من

گشت آویزان رسن در چاه من

آن رسن بگرفتم بیرون شدم

شاد وزفت و فربه وگلگون شدم

در بن چاهی همی بودم نگون

در دو عالم هم نمی گنجم کنون

آفرین ها بر تو بادا ای خدا

ناگهان کردی مرا از غم جدا

گر سر هر موی من گردد زبان

شکر ها ی تو نیا ید در بیان

تاریخ : سه شنبه 91/12/15 | 10:43 عصر | نویسنده : محمد hn | نظر